برای امیررضا رفیعی همه چیز خیلی سریع پیش نرفت اما تلاش او برای برداشتن یک گام بزرگ بهموقع جواب داد و بعد از یک سال و نیم تلاش مضاعف حالا خیلی از پرسپولیسیها و حتی هواداران دیگر تیمهای فوتبال ایران تنها با انجام دو مسابقه رسمی او را میشناسند.
شاید امیررضا روزی که به عنوان دروازهبان تیم امید پرسپولیس در اولین بازی تدارکاتی پیش فصل تیم یحیی در تیرماه سال گذشته مقابل تیم اصلی قرار گرفت فکر نمیکرد مربی شاخص و خوش قلبی مثل ولسلی ننکا او را از همان نگاه اول تور بزند و برای تیم بزرگسال و حضور در تمرینات فرا بخواند.
برای رفیعی سرعت پیشرفت نه در تعداد دنبال کننده بلکه حتی در خوردویی که سوار میشد هم مشهود است. او قبلا با یک خودروی تیبا به ورزشگاه محل تمرین تیمش میآمد اما حالا یک شاهین سوار میشود که شاید برای بازیکن جوانی با قرارداد ۵۰۰ میلیونی زیاد باشد.
نکته عجیب درباره او اما اینجاست که گلر جوان پرسپولیس اهل قزوین است و در این شهر سکونت دارد پس هر روز فاصله طولانی خانه پدری در قزوین تا ورزشگاه شهید کاظمی را طی میکند که تصور کردنش هم دشوار است. فاصلهای بیش از ۱۶۰ کیلومتر که غالبا با ترافیک مسیر تهران – کرج و کرج – قزوین بیش از دو ساعت یا دو ساعت و نیم طول میکشد و قبل از تمرین میتواند روی کیفیت کارش تاثیر منفی بگذارد و بعد از تمرین حسابی خستهاش کند.
این یعنی که او هر روز چیزی بیش از ۳۲۰ تا ۳۳۰ کیلومتر رانندگی میکند و حدود پنج ساعت پشت فرمان خودروی شخصیاش مسیر منزل تا تمرین و بالعکس طی میکند تا به آنچه به عنوان یک امید و هدف نگاهش میکرد دست یابد و حالا تا حدودی به آن نزدیک شده است.
رفیعی به لحاظ اخلاقی هم از آن دسته فوتبالیستهایی است که خیلی زود با محیط آرام پرسپولیس اخت شده و پتانسیل رشد را پیدا کرده و البته همواره از حمایت بیرانوند به عنوان بزرگتر و الگو بهره برده است.